non sei que me leva a casar a pintura de Luis Seoane cos versos de Manuel Antonio
fomos ficando sos,
o mar, o barco e máis nós
.......
as nosas soedades veñen de tan lonxe coma as horas do reloxe...
andei por tantos camiños na rede e metínme en tantos sitios que xa non dou conta das contrasinais que inventei para entrar en cada un, por iso no me extraña que, ao buscar este poema, o google me mande de volta a un post anterior meu...
afórrovos a viaxe e no canto invítovos a esta outra que vai
da costa de circe á costa da morte, un regalo que me/vos fago
figuras e mar
mariñeiros
mulleres na praia
solpor
linguado
personaxe tardeiro
a curandeira
...e hai máis.
fomos ficando sos,
o mar, o barco e máis nós
.......
as nosas soedades veñen de tan lonxe coma as horas do reloxe...
andei por tantos camiños na rede e metínme en tantos sitios que xa non dou conta das contrasinais que inventei para entrar en cada un, por iso no me extraña que, ao buscar este poema, o google me mande de volta a un post anterior meu...
afórrovos a viaxe e no canto invítovos a esta outra que vai
da costa de circe á costa da morte, un regalo que me/vos fago
figuras e mar
mariñeiros
mulleres na praia
solpor
linguado
personaxe tardeiro
a curandeira
...e hai máis.