sei que me repito e por iso antes de comezar a falar digo sempre "non sei se xa cho dixen..."porque unha ten tantos anos que as cousas, se non llas contaches a uns contáchesllas a outros, por moi caladiña que sexas.
Aínda así, non me gusta repetirme. É unha teima desde nena. Que me vén de escoitar aos maiores os mesmos relatos contados da mesma maneira.
Tan idénticos a si mesmos que até parecían grafados con puntos e comas. Inmutábeis. Que ás veces eu mesma pensaba formar parte dun conto. Cada volta agardaba inútilmente unha variante, e nada. As aprendidas fórmulas que eu era incapaz de recordar e repetir. A tradición oral, a literatura popular que serve máis de refuxio que de afianzamento dunha cultura. Pois a cultura imposta era outra.
Esto...lo que ella dice es que no le gusta repetirse. Que es una manía que le quedó de haber escuchado tantas historias de pequeña, tan iguales, dichas siempre con las mismas palabras y con las mismas fórmulas (a fuerza de repetirse a algunos llaman expertos...ehem, digo yo) pero que lo que más siente es no haber tenido la capacidad de retenerlas y memorizarlas, a pesar de haberse esforzado después(y aún ahora) en hacerlo.